სქელუა პო

_ პოე, პოე, პოოო...

_ ...

_ სქელუა პო, რომ იცოდე, მე ისევ ხშირად ვფიქრობ შენზე. გახსოვს, ჩვენ წინა ცხოვრებაში შევთანხმდით, რომ მომდევნო ერთი ცხოვრება შენ მდუმარედ მომისმენდი და მარტო მე ვილაპარაკებდი. მაშინ არ მიკითხავს რატომ მეუბნებოდი მაგას? ამბობდი, რომ ასე მოგწონდა და ერთი წუთითაც არ მოგბეზრდებოდა. შენ დანაპირევი შეასრულე, ეს მომდევნო ერთი ცხოვრებაც გავიდა. ოდესმე ჩვენ ისევ მოგვეცემა მეგობრობის საშუალება, ოღონდ ამ ცხოვრებაში ნამდვილად ვერა და მინდა, რომ ახალ ცხოვრებაში იგივე წესით მე ვდუმდე და შენ მოგისმინო. მითუმეტეს, მე არ მომბეზრდება შენი ენაწყლიანი ბაასი. საოცარი დღე იყო, როცა პირველად მე და მარიმ გიპოვეთ, ჩემიანია-მეთქი გაუაზრებლად წამომცდა და ბავშვივით ვცმუტავდი. იმ დღეს წიგნის პრეზენტაცია მქონდა და შენ ჩემი თილისმა იყავი. ჩემთვის ნამდვილი დღესასწაული იყო. მადლობა იმისთვის, რომ ყოველთვის საჭირო დროს და საჭირო ადგილას ხარ. დღემდე იმითაც ხშირად ვამაყობ, რომ ერთადერთი ცალთვალა წითური თევზი არსებობდა სამყაროში და ისიც ჩემი სქელუა მეგობარი იყო. იცი, პოე როგორ დაგარქვი?

_ ...

_ ეგ ჯერ კიდევ მანამდე იყო, სანამ ამ ცხოვრებაში კიდევ ერთხელ გაგიცნობდი, ხომ იცი ედგარ პოს როგორც ვაფასებ? არ მითხრა, რომ გულში არ გეცინებოდა, როცა ჩვენს სტუმრებს ვაჯერებდი, რომ სასაწაულმოქმედი ოქროს თევზი იყავი. ეგ კიარადა მარი ახლახანს გამომიტყდა, რომ მანაც დაიჯერა შენი შესაძლებლობების შესახებ და სურვილებს გიმხელდა. ძალიან გთხოვ, მომავალ ცხოვრებაში მომიყევი რაზე ოცნებობს ახლა ჩემი და. დარწმუნებული ვარ ბევრს ვიცინებ. შევთანხმდით?

_ ...

_ პო, ნამდვილად არ მახსოვ ადრე რა გერქვა, მაგრამ ის არ მავიწყდება სულ დამცინოდი იმაზე, რომ ჩემი ქაოტური აზროვნება უფრო დიდი გაუგებრობაში მხვევდა და მაინც ეს უკვე ხელწერად მექცა. წითურო პო, იმედი მაქვს ჩემი გესმის და არსად შორს არ წასულხარ. შენგან ვისწავლე, რომ სხვაზე ზრუნვა ცუდი არ არის და მდუმარე მეგობარი წარმოუდგენელი არ არის.

თვითონ დედა მონური ხარ ჯეკ!

მიეცი ექშენი გონებას, როცა ხელს გამოგიწვდის ტიპი მეზობელი საფლავიდან და შენი სიგარეტის ერთადერთ ღერს გთხოვს. უარს ეტყვი? ლოგიკურია, ეს ხომ დედამონური სამყაროა, სადაც გარეწრობას მკვდრებიც არ ეშვებიან. შენი დედაც მონურია ჯეკ და შენც იგივენაირი ოღრაში ხარ. თქვენ, დამარხულნი მხოლოდ სიგარეტის ღერით განსხვავდებით და შენთვის ესეც ბევრია. ისე კი რეალურად ორივენი სარკოფაგში წევხართ.

დედამონური სამყაროს უღმერთო ბარიერები ჩემსა და შენს შორის დგანან. სოფი, შენ ამბობ, რომ ილუზორულია, წარმოსახვითია, შიზოიდურია... ცხოვრება ნამდვილი არცაა, ეს არც თამაშია, უაზრო პაექრობაა, სადაც თავს პაიკად ვგრძნობ და ვაფიქსირებ!

კარლ, ალბათ შენ მაინც შეგინიშნავს შხამით ჩახუთულ ღამეში მეტროპოლიტენთან მიგდებული ამოუცნობი გვამი, ეშმაკის სათამაშოსავით ცივი და ხმელი. ეს შენი „ულიმიტო“ სიყვარულია, რომელზეც ცოტა ხნის წინ ხელი აიღე. გარყვნილი ხარ კარლ, მაგრამ შენც ადამიანი ხარ და მეცოდები.

ფერადი ტაბლეტები, კრეკი და ნარკუშა ოლი, შენ ხომ საერთოდ შემეცი!

სიდ, ამბობდი, რომ გაღიზიანებს ორგანიზებული მათხოვრული პრემიერები ვაგონის შიგნით და ჯიბეგაფხეკილი აუდიტორია ჭუჭყიან ხურდებს რომ არჩევს მოწყალების გასაღებად. მომრავლდნენ. შენ შენი მაინც გააკეთე, შეეწიე, დაეხმარე, შეიწყალე _ შიმშილით კვდებიან!

ინაპლანეტელო პოლ, თუ გინდა ჩვენ გვგავდე, პირველ რიგში შეიცანი დედამონია: აღზნება _ „მიყოლებული“ თვალის, ირიალური წარმოდგენები ფუფუნებაზე, ღვთაება _ მატერია, პორტატული ორგაზმი კომფორტზე, დაცემულთათვის სპეციალური პრემია _ ინცესტი და ორალური არდადეგები დასავლურ სანაპიროზე. მიირთვი, აიღე, ჩაიდე _ შენია!

ჩვენ, ყველანი პრინციპულად განვსხვავდებით ძვირფასო ნეი, არაერთგვაროვნად გვესმის სიცოცხლის არსიც, მაგრამ ეს დედამონური ცხოვრება იმდენად შეზღუდულია, რომ აუცილებელია ერთმანეთს ვგავდეთ...

 დედამონურია, მწარედ მონურია და სწორხაზოვანი!

იცხოვრე სრულფასოვანი ცხოვრებით!

          სამყარო ზუსტად ისევე ვითარდება, როგორც ადამიანები ვითარდებიან.

          ვერაფერს შეცვლი!

          არ ღირს, მოთქმა-გოდება იმაზე, თუ როგორი ცივები ვართ, უგრძნობები და უსიცოცხლოები. ასევე სისულელეა დაგოიმდე და საკუთარ თავზე იტვირთო კოსმოპოლიტური სამშვიდობო მისია უკეთესი მომავლისთვის.

          დაიმახსოვრე!

          ნებისმიერ შემთხვევაში ფალოცენტრული სამყაროს მიკროორგანიზმი ხარ, სადაც სულ ვიღაცას უნდა გადაუსწრო და მიუსწრო, ძალად მიართვა, ან ნებით მისცე.

          სექსიზმი, სექსიზმი everywhere!

          ვცადე შემეცვალა. პროექტი „ორანჟერეა“ ადრეულ ასაკში წამოვიწყე და ჯერ კიდევ გაცნობიერებული არ მქონდა რას ვაკეთებდი. რაღაც მომენტში ვთვლი, რომ ახლაც სულდახუთული და დაკარგული ადამიანი ვარ, რომელიც სულ იმას ეძებს რაც არ არსებობს.

         რაც შეეხება ჩემს ორანჟერეას, იქაურობა მცენარეების ნაცვლად ადამიანური გრძნობებით გამოვტენე და გულდასმით ამოვძირკვე ყველა სარეველა ჩემი აუტანელი ხასიათიდან. ასე ავყევი ჩემს დაუხვეწელ სურვილებს და იმის მაგივრად, რომ უბრალოდ მეცხოვრა უადგილოდ უნიჭო მორალისტობა დავიწყე...  

         ახლა გავიგე ეს დედაიმასქნილი, რომ მარტო ვარ ამ სამყაროში და ვერანაირი ორანჟერეა ვერ დამეხმარება!

          ვხვდები, რომ ყველას მაგრად გახატიათ თვალსაწიერს იქეთ რამე თუ ხდება საერთოდ!

          ვინ გაგამტყუნებთ? მე ნამდვილად არა.

          უბრალოდ, ამ დამპალ ცხოვრებაში მინდა, რომ ერთხელ მაინც მართალი ვიყო და მისგან ის მივიღო რასაც ველოდები.

          არ მინდა, მუშა ვირად მაქციოს რეალობამ ელემენტარულისთვის, თორემ არც ამ გადაწყვეტილების მიღება გამიჭირდება, თუ გამიჯანჯლებს.

          მარტივია, ბედნიერებას წვრილმანები ასაზრდოებენ და სანამ გჯერა, სანამ ნებისყოფა გეყოფა უნდა ცადო მაინც ასე რამეს მიაღწიო.არ ვნებდები!

          ბევრს ვცდილობ და ჩემს ფეხებს თუ არაფერი გამოვა!

          გთავაზობთ მეწამულ ღვინოს და ტოსტს... ცხოვრება ჯერ კიდევ მშვენიერია! ;)

კვირა

კვირის ერთადერთი უქმე დღე და უმეტყველო დილა, აქტიური კვირეულის დასასრული...

ამ დღეს ყოველთვის ადრიანად ვდგები, რომ სიჩუმის ბუნებას მივწვდე. ხალხისგან მიტოვებულ ბაღებში ხშირად ვხვდები მძინარე ქალაქს, რომელიც შუადღის თერთმეტამდე უჩქამოდ დუმს და ამ მოკლე დროში თავისუფლად სუნთქავს. ქუჩებში მიყრილი მანქანები, ცემენტისფერი კორპუსები, სახლები მდიდრული გალავნებით _ ჩვენ მიერ კომფირტისთვის შექმნილი ბუნების აჩრდილებია, რომლებიც დღის სხვა მონაკვეთში გაცილებით უფრო მიმზიდველი მეჩვენება.

კვირა დღეს, ზამთრის სუსხიანი დილაც მინახავს და ზაფხულის რძისფერი ნისლიც. განწმენდის საათი პედანტური სიზუსტით წელიწადის ნებისმიერ დროს, აუცილებლად ამ დღეს, დგება. სიმშვიდის მატერიით მოქსოვილი დროის ვიწრო მონაკვეთი და ტაძრის ნანგრევებს შეხიზნული მომხიბვლელი ბომჟური ცხოვრება წამებში მტირალა ჩვილივით აყვირდება და კიდევ ერთ კვირეულს ასე იხმაურებს.

ჯერ მაქვს საკმარისი დრო სიწყნარეში ფიქრისთვის, რათა მივიღო გადაწყვეტილება...

თუ მე აქამდე ვეძებდი ჩემს თავს, ვიპოვე კიდეც. ყოველ შემთხვევაში ვიცი მაინც ვინ ვარ, რა მინდა. ახლა შესაძლებლობების რეალიზების ჯერია. საკუთარი ადგილის პოვნა, აი, ამჯერად რა მაწუხებს მე! სხვების აზრი ჩემთვის მნიშვნელოვანი არასდროს არ ყოფილა, მაგრამ ვხდები, რომ სამომავლოდ ბევრი თამაში მომიწევს უმნიშვნელო წარმატებისთვისაც. გრანდიოზული ტრაკის პრინციპით: „ვიღაცას უნდა შეუძვრე, ვიღაც უნდა შეიძვრინო!“ ჩვენთან ყველაზე კარგად ეს მუშაობს; ან კიდე მაგრად უნდა გაგიმართლოს, რომ ნათესაობა_ნაცნობობების აფერიზმს გადაურჩე.

მე არ ვებრძვი არავის და არაფერს, უბრალოდ ვერ ვუთმენ უნიჭობას!

ზოგჯერ მგონია, რომ ჯობდა საერთოდ ერთუჯრედიანი მინიმალისტი ვყოფილიყავი („ნაკლები ფიქრი = ნაკლებ საზრუნავს“, ასეთია პრიმიტიული კალკულაცია), მაგრამ არა! არა მგონია, პრაგმატიზმი ვამჯობინო ჩემს იდეალებისკენ მიმართულ რთულად მისაღწევ/მიღწევად იდეებს. კაიფი დაჭერიალია, ამას არაფერი ეშველება!

გამოსავალი?

გამოსავალს მე ვხედავ მომავალ კვირაში. აუცილებლად დავბრუნდები და ისევ თავს წავადგები მძინარე ქალაქს. აქ უნდა ვისწავლო ამ ქალაქივით ფიქრი! მე უნდა მივაღწიო სოციალურ გავსხივოსნებას! :D