„შაგაობა“ წვიმის
ქვეშ ჩემს სტიქიას გავს და ყოველთვის მიმზიდველად ვთვლიდი (იდეურად აღმაგზნებს და იმიტომ).
რა მოხდა ჩვეულებრივი მოვლენაა: ზამთარიც, წვიმაც და უვნებელი ფიქრიც.
მე ხომ ერთ-ერთი ცნობილი „Walking alone“-ელი ვარ (ვხუმრობ,
ცოტა თუ მიცნობს ასეთს). ჰოდა, ცოტა ხნის წინ მორიგი „მარშირებისას“ გზად მივხვდი,
რომ ცხოვრებაში შესაძლოა წარმოუდგენლად უბრალო რამეებიც კი მოგენატროს...
აი, მაგალითად:
ვერ წარმომიდგენია ოდესმე ისე კარგად ვიყო, რომ არ მომენატროს თუნდაც ჩემი უხარისხო
მუსიკალური პლეერი, რომელსაც „play
lists“ უკვე დიდი ხანია ვერ ვუახლებ იმიტომ, რომ „usb“ სადღაც გამებნა
და ეკრანსაც დედა არა ჰყავს. ეგ კიარადა, ჩემი ძველი მობილურიც მენატრება („კ სტაწი“ერთად ვიყავით
მანამ, სანამ ხელში არ ჩამაკვდა :)).
ჰო, ეგ ყველაფერი
კი, მაგრამ მე კიდევ უფრო სხვა მონატრებაზე მინდა საუბარი...
არ ვიცი, რა მჭირს,
მაგრამ ვგძნობ, რომ გარკვეული პერიოდის შემდეგ (როცა აღსრულდება ჩემი ამქვეყნიური მისია
:PPP)
მომენატრება ისევ
ადამიანად ყოფნა. ამ წამს თუ მკითხავთ, აქ, ჩვენთან არის მთელი კაიფი, აქ არის შეგრძნებების
ზღვა და ამბიციური
იდეები. მგონია, რომ სადაც არ უნდა მოვხვდე ამ სიცოცხლის შემდეგ მალევე
მომწყინდება. შანსი არაა ერთ დღესაც გავძლო ისე, რომ ყოფითმა პრობლემებმა არ შემაწუხოს. ამას აქვს მუღამი.
არ ვიცი რა ქვია ამ წამს, ალბათ ეს არის ის, რასაც ჩვენ „Carpe diem“-ს ვეძახით. ჰო, მე ახლა ვცხოვრობ, ამ წამს ვხდები სიცოცხლედამოკიდებული „homo“. არ ვიცი, სად უნდა ვიყო ისეთ ადგილას, რომ არ მინდოდეს შენთან, შენთან, ან შენთან...
დარწმუნებული
ვარ და პირობას ვდებ, რომ აუცილებლად დავიბადები არაერთხელ. ჩემივე ინიციატივით. მერე რა, თუნდაც იყოს ასეთი
მოკლე და იშვიათი წამები, ამ მოსაწყენ და ერთფეროვან ყოველდღიურობაში. მაინც ღირს!
კიდევ მინდა!
სიცოცხლეა ოპიუმი
და ეს ჩემი რელიგიაა!
No comments:
Post a Comment