Mein Kampf (ოკულტიზმი)

მეფიქრება... ქაოტურად მეფიქრება...

აუთვისებელი ემოციებით ვივსებ გაზულუქებულ სტომაქს და მერე სხვისას ვადარებ. უძღები შვილისთვის გრძნობები მარათონია აღიარებიდან მის უარყოფამდე. არ ნელდება, არ მნებდება სასულეში განთესილი ეშმაკის ქერი. ნოყიერი, ვითარცა განმახორციელებელი პირველსაწყისი სიტყვა.

 ვრძნობ, ახალ იდეას, რომელიც მუცელში მგრაგნის და მოსვენებას არ მაძლევს. გულაღმა წამოწოლილი ვცდილობ მის იდენტიფიცირებას გამოკეტილ ნახევრად ბნელ ოთახში. მხოლოდ მბჟუტავი მაგიდის ნათურა ანათებს ადგილს, სადაც ერთი ცალი თეთრი ფურცელი ფიქრის ტილოდ აფენია და მელოდება... ისიც ჩემნაირად ელოდება უხერხულობის ნაკვალევს, რომელსაც კალმისტარით მელნისფრად შევაწმენდ.

გულზე გამჭირვალე საფერფლე მისვენია და ახლად გახვეულ სიგარეტის ღერს ბოლოზე უკიაფებს წითელი ვარვარება. ვუყურებ, როგორ ამოდის ჩემი ტუჩებიდან თეთრად შეფერილი სულის ნაწილები და ხარბად იკავებენ ოთახის კიდეგანს. მე ვამღვრევ და აღვაგზნებ სულს, რომ დავიცალო მარტოსულობისგან.

დავეძებ ერთადერთ ჭეშმარიტ მოლეკულას, რომელიც შინაგანი ქაოსიდან კოსმიურ წესრიგამდე მიმიყვანს. თვითნებურად შექმნილ სიმშვიდის იმპერიას გალაქტიკის სუნთქვას მივაწერ და კარგად მესმის, რომ თუ მარტოოდენ დავარღვევ მკვდარი ტრადიციების საზღვრებს აუცილებლად კულტურულ კრიმინალად ვიქცევი, მაგრამ თუ მის გარღვევას შევძლებ ახალი იდეით, ერთადერთი შემოქმედი ვიქნები, ვინც ახალ სამყაროში პირველი შეაბიჯებს და დანარჩენს დაელოდება. მე წავალ ვა-ბანკზე პირველობისთვის.

მიდრეკილი ვარ ახლისკენ, სწრაფვას მაიძულებს შეუთავსებლობა...

აქაო და, მარადიულად განვიცდი კულტურულ შოკს, თითქოს, უცხო ვიყო ყველაფრისგან. მეუბნებიან, რომ ძალიან ვგავარ ჩემს სისხლს და ხორცს, მაგრამ მე ვიცი, რომ კავშირს ვკარგავ მასთან. არ გამაჩნია ღირებულებები, რომლებიც შემაჯვარებენ სხვებთან და ვიტყვი, რომ მეც ისეთივე ვარ!..

ვერ დავიხვეწე იმდენად, რომ თანავუგრძნო ინერციით მიმქროლავ რეალობას, რომელსაც საზრისის მაძიებლები ღმერთთან ერთად ჩაექოლა.

ცოტა უფრო ადრე მეჩვენებოდა, რომ მოვლენების წინსწრება შემეძლო და ამას დიდ ნიჭიერებად აღვიქვამდი, თუმცა დრომ ასეთი უფრო დამიმორჩილა. გამახარბა, გონებით ამოცნობილი ყოველი მომავალი მყისვე აწმყოდ მექცეოდა და უფრო შორს წასვლა მომაწყურა. აწმყოსგან ორი ნაბიჯით წინსწრებას მესამე მოყვებოდა და ჰიპერაქტიურ დროით გზადკეცილზე ერთადერთი სიჩქარით “წინ და წინ!“ მიმაფრენდა.

მე მმართავს ჩემი ინტუიცია და სათანადო ცოდნა არ გამაჩნია. ვგრძნობ, გრძნობადზე მეტს და აღვიქვამ იმას, რასაც ვერ ავხსნი. ვერ დავწერ ვერაფერს, როცა სიტყვები არ მაქვს შესაბამისი.

მე თვითონ არ მჯერა...

უბრალოდ, მეშინია ახალი ცოდნის...    

The Rain Catcher

„შაგაობა“ წვიმის ქვეშ ჩემს სტიქიას გავს და ყოველთვის მიმზიდველად ვთვლიდი (იდეურად აღმაგზნებს და იმიტომ). რა მოხდა ჩვეულებრივი მოვლენაა: ზამთარიც, წვიმაც და უვნებელი ფიქრიც.

 მე ხომ ერთ-ერთი ცნობილი „Walking alone“-ელი ვარ (ვხუმრობ, ცოტა თუ მიცნობს ასეთს). ჰოდა, ცოტა ხნის წინ მორიგი „მარშირებისას“ გზად მივხვდი, რომ ცხოვრებაში შესაძლოა წარმოუდგენლად უბრალო რამეებიც კი მოგენატროს...

აი, მაგალითად: ვერ წარმომიდგენია ოდესმე ისე კარგად ვიყო, რომ არ მომენატროს თუნდაც ჩემი უხარისხო მუსიკალური პლეერი, რომელსაც „play lists“ უკვე დიდი ხანია ვერ ვუახლებ იმიტომ, რომ „usb“ სადღაც გამებნა და ეკრანსაც დედა არა ჰყავს. ეგ კიარადა, ჩემი ძველი მობილურიც მენატრება („კ სტაწი“ერთად ვიყავით მანამ, სანამ ხელში არ ჩამაკვდა :)).

ჰო, ეგ ყველაფერი კი, მაგრამ მე კიდევ უფრო სხვა მონატრებაზე მინდა საუბარი...

არ ვიცი, რა მჭირს, მაგრამ ვგძნობ, რომ გარკვეული პერიოდის შემდეგ (როცა აღსრულდება ჩემი ამქვეყნიური მისია :PPP) მომენატრება ისევ ადამიანად ყოფნა. ამ წამს თუ მკითხავთ, აქ, ჩვენთან არის მთელი კაიფი, აქ არის შეგრძნებების ზღვა და ამბიციური იდეები. მგონია, რომ სადაც არ უნდა მოვხვდე ამ სიცოცხლის შემდეგ მალევე მომწყინდება. შანსი არაა ერთ დღესაც გავძლო ისე, რომ ყოფითმა პრობლემებმა არ შემაწუხოს. ამას აქვს მუღამი.

არ ვიცი რა ქვია ამ წამს, ალბათ ეს არის ის, რასაც ჩვენ „Carpe diem“-ს ვეძახით. ჰო, მე ახლა ვცხოვრობ, ამ წამს ვხდები სიცოცხლედამოკიდებული „homo“. არ ვიცი, სად უნდა ვიყო ისეთ ადგილას, რომ არ მინდოდეს შენთან, შენთან, ან შენთან...

            დარწმუნებული ვარ და პირობას ვდებ, რომ აუცილებლად დავიბადები არაერთხელ. ჩემივე ინიციატივით. მერე რა, თუნდაც იყოს ასეთი მოკლე და იშვიათი წამები, ამ მოსაწყენ და ერთფეროვან ყოველდღიურობაში. მაინც ღირს!

კიდევ მინდა!

სიცოცხლეა ოპიუმი და ეს ჩემი რელიგიაა!

სქელუა პო

_ პოე, პოე, პოოო...

_ ...

_ სქელუა პო, რომ იცოდე, მე ისევ ხშირად ვფიქრობ შენზე. გახსოვს, ჩვენ წინა ცხოვრებაში შევთანხმდით, რომ მომდევნო ერთი ცხოვრება შენ მდუმარედ მომისმენდი და მარტო მე ვილაპარაკებდი. მაშინ არ მიკითხავს რატომ მეუბნებოდი მაგას? ამბობდი, რომ ასე მოგწონდა და ერთი წუთითაც არ მოგბეზრდებოდა. შენ დანაპირევი შეასრულე, ეს მომდევნო ერთი ცხოვრებაც გავიდა. ოდესმე ჩვენ ისევ მოგვეცემა მეგობრობის საშუალება, ოღონდ ამ ცხოვრებაში ნამდვილად ვერა და მინდა, რომ ახალ ცხოვრებაში იგივე წესით მე ვდუმდე და შენ მოგისმინო. მითუმეტეს, მე არ მომბეზრდება შენი ენაწყლიანი ბაასი. საოცარი დღე იყო, როცა პირველად მე და მარიმ გიპოვეთ, ჩემიანია-მეთქი გაუაზრებლად წამომცდა და ბავშვივით ვცმუტავდი. იმ დღეს წიგნის პრეზენტაცია მქონდა და შენ ჩემი თილისმა იყავი. ჩემთვის ნამდვილი დღესასწაული იყო. მადლობა იმისთვის, რომ ყოველთვის საჭირო დროს და საჭირო ადგილას ხარ. დღემდე იმითაც ხშირად ვამაყობ, რომ ერთადერთი ცალთვალა წითური თევზი არსებობდა სამყაროში და ისიც ჩემი სქელუა მეგობარი იყო. იცი, პოე როგორ დაგარქვი?

_ ...

_ ეგ ჯერ კიდევ მანამდე იყო, სანამ ამ ცხოვრებაში კიდევ ერთხელ გაგიცნობდი, ხომ იცი ედგარ პოს როგორც ვაფასებ? არ მითხრა, რომ გულში არ გეცინებოდა, როცა ჩვენს სტუმრებს ვაჯერებდი, რომ სასაწაულმოქმედი ოქროს თევზი იყავი. ეგ კიარადა მარი ახლახანს გამომიტყდა, რომ მანაც დაიჯერა შენი შესაძლებლობების შესახებ და სურვილებს გიმხელდა. ძალიან გთხოვ, მომავალ ცხოვრებაში მომიყევი რაზე ოცნებობს ახლა ჩემი და. დარწმუნებული ვარ ბევრს ვიცინებ. შევთანხმდით?

_ ...

_ პო, ნამდვილად არ მახსოვ ადრე რა გერქვა, მაგრამ ის არ მავიწყდება სულ დამცინოდი იმაზე, რომ ჩემი ქაოტური აზროვნება უფრო დიდი გაუგებრობაში მხვევდა და მაინც ეს უკვე ხელწერად მექცა. წითურო პო, იმედი მაქვს ჩემი გესმის და არსად შორს არ წასულხარ. შენგან ვისწავლე, რომ სხვაზე ზრუნვა ცუდი არ არის და მდუმარე მეგობარი წარმოუდგენელი არ არის.

თვითონ დედა მონური ხარ ჯეკ!

მიეცი ექშენი გონებას, როცა ხელს გამოგიწვდის ტიპი მეზობელი საფლავიდან და შენი სიგარეტის ერთადერთ ღერს გთხოვს. უარს ეტყვი? ლოგიკურია, ეს ხომ დედამონური სამყაროა, სადაც გარეწრობას მკვდრებიც არ ეშვებიან. შენი დედაც მონურია ჯეკ და შენც იგივენაირი ოღრაში ხარ. თქვენ, დამარხულნი მხოლოდ სიგარეტის ღერით განსხვავდებით და შენთვის ესეც ბევრია. ისე კი რეალურად ორივენი სარკოფაგში წევხართ.

დედამონური სამყაროს უღმერთო ბარიერები ჩემსა და შენს შორის დგანან. სოფი, შენ ამბობ, რომ ილუზორულია, წარმოსახვითია, შიზოიდურია... ცხოვრება ნამდვილი არცაა, ეს არც თამაშია, უაზრო პაექრობაა, სადაც თავს პაიკად ვგრძნობ და ვაფიქსირებ!

კარლ, ალბათ შენ მაინც შეგინიშნავს შხამით ჩახუთულ ღამეში მეტროპოლიტენთან მიგდებული ამოუცნობი გვამი, ეშმაკის სათამაშოსავით ცივი და ხმელი. ეს შენი „ულიმიტო“ სიყვარულია, რომელზეც ცოტა ხნის წინ ხელი აიღე. გარყვნილი ხარ კარლ, მაგრამ შენც ადამიანი ხარ და მეცოდები.

ფერადი ტაბლეტები, კრეკი და ნარკუშა ოლი, შენ ხომ საერთოდ შემეცი!

სიდ, ამბობდი, რომ გაღიზიანებს ორგანიზებული მათხოვრული პრემიერები ვაგონის შიგნით და ჯიბეგაფხეკილი აუდიტორია ჭუჭყიან ხურდებს რომ არჩევს მოწყალების გასაღებად. მომრავლდნენ. შენ შენი მაინც გააკეთე, შეეწიე, დაეხმარე, შეიწყალე _ შიმშილით კვდებიან!

ინაპლანეტელო პოლ, თუ გინდა ჩვენ გვგავდე, პირველ რიგში შეიცანი დედამონია: აღზნება _ „მიყოლებული“ თვალის, ირიალური წარმოდგენები ფუფუნებაზე, ღვთაება _ მატერია, პორტატული ორგაზმი კომფორტზე, დაცემულთათვის სპეციალური პრემია _ ინცესტი და ორალური არდადეგები დასავლურ სანაპიროზე. მიირთვი, აიღე, ჩაიდე _ შენია!

ჩვენ, ყველანი პრინციპულად განვსხვავდებით ძვირფასო ნეი, არაერთგვაროვნად გვესმის სიცოცხლის არსიც, მაგრამ ეს დედამონური ცხოვრება იმდენად შეზღუდულია, რომ აუცილებელია ერთმანეთს ვგავდეთ...

 დედამონურია, მწარედ მონურია და სწორხაზოვანი!

იცხოვრე სრულფასოვანი ცხოვრებით!

          სამყარო ზუსტად ისევე ვითარდება, როგორც ადამიანები ვითარდებიან.

          ვერაფერს შეცვლი!

          არ ღირს, მოთქმა-გოდება იმაზე, თუ როგორი ცივები ვართ, უგრძნობები და უსიცოცხლოები. ასევე სისულელეა დაგოიმდე და საკუთარ თავზე იტვირთო კოსმოპოლიტური სამშვიდობო მისია უკეთესი მომავლისთვის.

          დაიმახსოვრე!

          ნებისმიერ შემთხვევაში ფალოცენტრული სამყაროს მიკროორგანიზმი ხარ, სადაც სულ ვიღაცას უნდა გადაუსწრო და მიუსწრო, ძალად მიართვა, ან ნებით მისცე.

          სექსიზმი, სექსიზმი everywhere!

          ვცადე შემეცვალა. პროექტი „ორანჟერეა“ ადრეულ ასაკში წამოვიწყე და ჯერ კიდევ გაცნობიერებული არ მქონდა რას ვაკეთებდი. რაღაც მომენტში ვთვლი, რომ ახლაც სულდახუთული და დაკარგული ადამიანი ვარ, რომელიც სულ იმას ეძებს რაც არ არსებობს.

         რაც შეეხება ჩემს ორანჟერეას, იქაურობა მცენარეების ნაცვლად ადამიანური გრძნობებით გამოვტენე და გულდასმით ამოვძირკვე ყველა სარეველა ჩემი აუტანელი ხასიათიდან. ასე ავყევი ჩემს დაუხვეწელ სურვილებს და იმის მაგივრად, რომ უბრალოდ მეცხოვრა უადგილოდ უნიჭო მორალისტობა დავიწყე...  

         ახლა გავიგე ეს დედაიმასქნილი, რომ მარტო ვარ ამ სამყაროში და ვერანაირი ორანჟერეა ვერ დამეხმარება!

          ვხვდები, რომ ყველას მაგრად გახატიათ თვალსაწიერს იქეთ რამე თუ ხდება საერთოდ!

          ვინ გაგამტყუნებთ? მე ნამდვილად არა.

          უბრალოდ, ამ დამპალ ცხოვრებაში მინდა, რომ ერთხელ მაინც მართალი ვიყო და მისგან ის მივიღო რასაც ველოდები.

          არ მინდა, მუშა ვირად მაქციოს რეალობამ ელემენტარულისთვის, თორემ არც ამ გადაწყვეტილების მიღება გამიჭირდება, თუ გამიჯანჯლებს.

          მარტივია, ბედნიერებას წვრილმანები ასაზრდოებენ და სანამ გჯერა, სანამ ნებისყოფა გეყოფა უნდა ცადო მაინც ასე რამეს მიაღწიო.არ ვნებდები!

          ბევრს ვცდილობ და ჩემს ფეხებს თუ არაფერი გამოვა!

          გთავაზობთ მეწამულ ღვინოს და ტოსტს... ცხოვრება ჯერ კიდევ მშვენიერია! ;)

კვირა

კვირის ერთადერთი უქმე დღე და უმეტყველო დილა, აქტიური კვირეულის დასასრული...

ამ დღეს ყოველთვის ადრიანად ვდგები, რომ სიჩუმის ბუნებას მივწვდე. ხალხისგან მიტოვებულ ბაღებში ხშირად ვხვდები მძინარე ქალაქს, რომელიც შუადღის თერთმეტამდე უჩქამოდ დუმს და ამ მოკლე დროში თავისუფლად სუნთქავს. ქუჩებში მიყრილი მანქანები, ცემენტისფერი კორპუსები, სახლები მდიდრული გალავნებით _ ჩვენ მიერ კომფირტისთვის შექმნილი ბუნების აჩრდილებია, რომლებიც დღის სხვა მონაკვეთში გაცილებით უფრო მიმზიდველი მეჩვენება.

კვირა დღეს, ზამთრის სუსხიანი დილაც მინახავს და ზაფხულის რძისფერი ნისლიც. განწმენდის საათი პედანტური სიზუსტით წელიწადის ნებისმიერ დროს, აუცილებლად ამ დღეს, დგება. სიმშვიდის მატერიით მოქსოვილი დროის ვიწრო მონაკვეთი და ტაძრის ნანგრევებს შეხიზნული მომხიბვლელი ბომჟური ცხოვრება წამებში მტირალა ჩვილივით აყვირდება და კიდევ ერთ კვირეულს ასე იხმაურებს.

ჯერ მაქვს საკმარისი დრო სიწყნარეში ფიქრისთვის, რათა მივიღო გადაწყვეტილება...

თუ მე აქამდე ვეძებდი ჩემს თავს, ვიპოვე კიდეც. ყოველ შემთხვევაში ვიცი მაინც ვინ ვარ, რა მინდა. ახლა შესაძლებლობების რეალიზების ჯერია. საკუთარი ადგილის პოვნა, აი, ამჯერად რა მაწუხებს მე! სხვების აზრი ჩემთვის მნიშვნელოვანი არასდროს არ ყოფილა, მაგრამ ვხდები, რომ სამომავლოდ ბევრი თამაში მომიწევს უმნიშვნელო წარმატებისთვისაც. გრანდიოზული ტრაკის პრინციპით: „ვიღაცას უნდა შეუძვრე, ვიღაც უნდა შეიძვრინო!“ ჩვენთან ყველაზე კარგად ეს მუშაობს; ან კიდე მაგრად უნდა გაგიმართლოს, რომ ნათესაობა_ნაცნობობების აფერიზმს გადაურჩე.

მე არ ვებრძვი არავის და არაფერს, უბრალოდ ვერ ვუთმენ უნიჭობას!

ზოგჯერ მგონია, რომ ჯობდა საერთოდ ერთუჯრედიანი მინიმალისტი ვყოფილიყავი („ნაკლები ფიქრი = ნაკლებ საზრუნავს“, ასეთია პრიმიტიული კალკულაცია), მაგრამ არა! არა მგონია, პრაგმატიზმი ვამჯობინო ჩემს იდეალებისკენ მიმართულ რთულად მისაღწევ/მიღწევად იდეებს. კაიფი დაჭერიალია, ამას არაფერი ეშველება!

გამოსავალი?

გამოსავალს მე ვხედავ მომავალ კვირაში. აუცილებლად დავბრუნდები და ისევ თავს წავადგები მძინარე ქალაქს. აქ უნდა ვისწავლო ამ ქალაქივით ფიქრი! მე უნდა მივაღწიო სოციალურ გავსხივოსნებას! :D

დაწნული კაცი

გასული ღამე თავსდამათენდა. ვფიქრობდი ბევრს ჩემზე. იმაზე ვცხოვრობ თუ არა ისე, როგორც ამას მასწავლიდნენ?  რადგან მორჩილება აქამდე ყველაზე სწორი მეგონა. უკვე დიდი ხანია ეჭვი მეპარება.

დრო იყო მივმხვდარიყავი დროს რაში ვხარჯავ. ამისთვის ერთი გზა დამრჩენოდა (დროში უნდა მემოგზაურა).

ვიცი შეშლილი ვარ, მაგრამ ეს ხელს არ მიშლის.

მე წარმოვიდგინე მომავალი, რომელსაც ჩემს სიცოცხლეში ვნახავ და ის მომავალიც, რომელსაც ვერაფრით ვნახავ, რადგან სიცოცხლე ყოველთვის არ არის საკმარისი, რომ ყველაფერი ნახო. ჩემი წარმოსახვითი ცხოვრება რამდენიმე წუთს გაგრძელდა და ის აქამდელს არ გავდა. არცერთ აქ ნასწავლს იქ ფასი არ ედო.

ჩვენი დროის ადამიანი შეზღუდული შესაძლებლობისაა მხლოდდამხოლოდ დედამიწის მაშტაბით. მომავლის ადამიანებს ჩვენზე მეტი ენახათ და სხვა ცივილიზაციებსაც აქტიურად ექომაგებოდნენ. ადამიანი არასოდეს ყოფილა სამყაროს უმაღლესი განვითარების ფორმა. ეს ჩვენ თვითონ მოვიგონეთ განდიდებისთვის. მომავლის ადამიანები მოგზაურობენ დროზე უფრო ჩქარა და მათ უკვდავება შეეძლოთ. მათი მტკიცებით, სიკვდილი შეზღუდული გონების  დაავადება ყოფილა, მარადიული ეპილეფსია და არარაობის შოკი. იქაურ ადამიანებს მოძღვარი არ ყავდათ და თვითგანკურნება შეეძლოთ. გაფიქრებით სურვილებს ისრულებდნენ და აქამდე მისასვლელად კაცობრიობას დღეის შემდეგ ასი ათასობით წელი არ ეყო. „გათიშული“ ადამიანები აუცილებლად მიხვდებიან, რომ იმ უხილავი ძალის ნაწილები არიან, რომელიც სამყაროს ეკუთვნის და ისინი დაიწყებენ შერიგებას მასთან. სამყაროს „შემორიგება“ მარტივი პროცესი არ არის, მაგრამ უფრო  რთული კაცობრიობის მომზადებაა სამაგისოდ.

ჩვენს შიგნით უფრო დიდი სამყაროა,რადგან ადამიანი თავად არის ჰიპერკოსმოსი. ვერაფრით დაიჯერებ, თუ გეტყვი,რომ ჩვენი სხეული უთვალავი პლანეტისგან შედგება, ჩვენში მზეც არის და მის გარშემო სიცოცხლეც ბევრია. წვრილმანები უფრო მცირე წვრილმანებისგან შედგება და მას არ აქვს დასარული.

            ის, რისი შექმნაც დღეს ადამიანის მეცნიერების დიდი წვალებით შეუძლია, თავად ადამიანის გონებრივ შესაძლებლობებში დევს. საფრენ აპარატს ვერასოდეს შევქმნიდით ფრენის შესაძლებლობა ჩვენს გონებაში რომ არ ყოფილიყო. თვითონ გონება ურთულესი კოდია და მისი ამოხსნა მხოლოდ ჩაღრმავებით, ან შეცდომებით შეიძლება. ჩვენ ახლა შეცდომების ეპოქაში ვცხოვრობთ.

            ადამიანებს ოდესმე არ ექნება კანონები, იდიოტური საზოგადოებები, რომელიც კი არ გვავითარებს, პირიქით გვზღუდავს და გვავიწროვებს.

            რატომ არ გიკვირთ ამდენსაც როგორ მივაღწიეთ ასეთ პირობებში?!

            ჩვენ წარმოდგენა არ გვაქვს პარალელურ განზომილებებზე, უცხო ნივთიერებებზე და ახალ უშრეტ ენერგიებზე, რომლებიც დღესაც მოქმედებენ ჩვენზე.

            ჩემი ნათქვამი არ შეიძლება სხვებსაც მოეწონოს(სამაგისოდ ჩვენ ძალიან განვსხვავდებით).

არ შეიძლება ერთი გზით სხვებმაც იაროს დაუსრულებლად.

            მე ძალიან მინდა მეტი ვიცოდე.

მე ძლიან მინდა არ ვცდებოდე.

ავტოსტოპით შემოვივლიდი მთელ სამყაროს და მერე საკუთარ თავს დავუბრუნდები. დავჯდებოდი და წამის მეასედებს დავითვლიდი, თუ კი იქ სიმართლეს ვიპოვიდი.

            მე ვაჩუქებდი ყვავილს ყველა სიცოცხლეს და პატიებას ვთხოვდი ჩემს ბრმა მეგობარს იმისთვის, რომ ჩემი თავი მასზე უკეთესი მეგონა. გვიან აარაფერი არ არის, ყოველთვის შეიძლება თავიდან დაწყება _ ახალი სტარტით.

            საკუთარი თავის პოვნა მიჭირს, ვერ ვაკონტროლებ. ამიტომ რაც გამაჩნდა გადავმალე და ახლის გამოძერწვა დავიწყე. მგონია, ასე შევგროვდები დაწნულ კაცივით ხელოვნური და გრძნობებისგან გამომშრალი. რაც სულში დამრჩა დაქუცმაცებულ ფურცელზე ვტოვებ. უბიწო სულს უჯრაში ვინახავ ფარატინა ფურცლებზე დაწერილს, ჩემივე თავისგან რომ დავიცვა. ამიტომაც არ მენანება ჩემი თავი და ყოველ ჯერზე როცა საკუთარ სხეულს ვრყვნი, ან შევურაწვყოფ სულის უმანკოება უჯრაში მეზოგება.

            მე ყოველთვის მჯეროდა ერთის: „ამ ქვეყნად უბრალოდ არაფერი ხდება“