ვხედავდი როგორ მოატყუა სოფლიდან ჩამოსული შავებიანი დედაბერი ბაზრის „გომბეშო“ ვაჭარმა, მაგრამ ახლოს არ მივეკარე. სამართლიანი იქნებოდა ყბა გამელეწა მაშინვე იმ „ძონძროხა“ ქალისთვის, მაგრამ არც ავღელვებულვარ. რა ჩემი საქმე იყო? არც ერთს არ ვიცნობდი, არც მიკითხავს ვინ იყნენ, რა უნდოდათ, მაგრამ ერთი კია, ისე გამაბრაზა იმ „გამოპრუტუნებული“ დედაბერის სიჩერჩეტემ, რომ მას უფრო სიამოვნებით შევუნჭყრევდი დაპატარავებულ, ამომშრალ ტვინს. დედაბერი ზურგით იდგა და ასეთი ზიზღი, ალბათ, უფრო ამ უკულტურობამ გამოიწვია, რადგან ზურგშექცევა უზრდელობაა. თორემ ახლა სხვა მიზეზს ვერ ვხედავ ჩემი გაბრაზებისა (გარდა მისი დაძვალული, შეუხედავი ზურგისა). მოხუცს აწონილი ტკბილეული მიაწოდეს, მაგრამ იმდენი არა რამდენიც გადაახდევინეს და კარგადაც მოექცნენ. ღირსი იყო და იმიტომ. ხელი არ უხლია ცელოფანში ჩალაგებული ტკბილეულისთვის, მაგრამ მისი „მსუნაგი“ გამომეტყველება ყელში დანთებულ ნაკვერჩხალზე დენთივით ეღვრებოდა ზემოდან. მეგონა, ერთი სული ჰქონდა როდის გაირბენდა იმ ადგილს, მიეფარებოდა თვალს და სადმე ხამივით ჩახეთქავდა უკბილო კონკიანი, მაგრამ ამისთვის ძალა არ ყოფნიდა. იქაურობას მორჩილად გაეცალა. არავითარი პრეტენზია მოპარულზე, ვერც შეამჩნია... დამჭნარ დედაბერს გულზე დიდი ღილი მიეკრა (ოჰ, როგორმე თვალი არ ეცეს მეთქი, გავიფიქრე) და თვალი გულგრილად ავარიდე...
ამ პატარა შემთხვევით შეიძლება დიდი სისულელე ჩავიდინე, ან უფრო მეტი შევცოდე, მაგრამ ჩემს ადგილზე ყველა ასე მოიქცეოდა და ეს ცოტას მამშვიდებს. ვისი რა საქმეა ვინ ვის ატყუებს. მოიტყუა და შეერგოს, მაგრამ ტყუილი ჯერ არავის შერგებია...
შავებიან დედაბერს მარტო მე არ დავცინოდი თურმე. სამყაროც ჩემ მსგავსად მასხრად იგდებდა. ისე ექცეოდა როგორც სახედარს, რომელსაც ტვირთს კიარ უნაცვლებენ ზუგზე, პირიქით მთელი ცხოვრება ამატებენ და ამატებენ. აქამდე გაეძლო, მაგრამ მისი უშნო ზურგი მეტს ვერ აიტანდა. აგვისტოს ომში დაღუპული შვილის სურათი გულთან ეკიდა მე კი ღილი მეგონა. თვალები ცრემლით გაბერვოდა. ალბათ, ტირილი მისთვის შვება იქნებოდა, მაგრამ ვერ ტიროდა. მოხუცს ცოცხალი არავინ დარჩა გარდა ობოლი შვილიშვილებისა(მაიკოსა და თეკლასი) და ლოგინად მწოლიარე რძალისა, რომელიც ბოლო მშობიარობისას დამბლით დაავადდა. ჩემი მოძულებული მოხუცის „მსუნაგი“ თვალები, კი სულაც არ იყო შესაძული, რადგან ისინი მოფარებულს კიარ ეძებდნენ ტკბილეულის „ჩასახეთქად“, არამედ სოფელში შვილიშვილებთან ეჩქარებოდა, ძალიან ეჩქარებოდა...
მე ვთქვი ტყუილი არავის შერგებიათქო და ამაზეც შემიძლია პასუხი გაგცეთ. ახლა მეც მოვიტყუე და მინდა ამისთვის მეც დავისაჯო, რადგან ვთქვი არც ერთს არ ვიცნობდითქო, მაგრამ „ძონძროხა გომბეშოს“ ჩემზე უკეთ არც ერთი იქ მყოფი არ იცნობდა. გაუთხოვარი მამიდა ნატო მთელი ცხოვრება ჩვენთან ცხოვრობდა. მე თავისი ხელით გავეზარდე და სულ თან მყვებოდა, სანამ ერთ დღესაც საკუთარი სურვილით გამყიდვლის სამუშაო არ იპოვა ერთ–ერთ მაღაზიაში, მაგრამ ისე ჩაითრია ვჭრობის ხელოვნებამ, მალე საკუთარი გახსნა და მას შემდეგ იქ მუშაობდა. მის დახლებს პატარ–პატარა ტყუილები ავსებდა და ტყუილივე ცლიდა მანამ, სანამ საბედისწერო შეცდომა არ დაუშვა და ყველაზე დიდი ტყუილი არ თქვა. უფრო სწორად ქნა. ცხოვრება თავის თავს კი პატიობდა დედაბრის დაცინვას, მაგრამ მამიდას არ აპატია. იმ შემთხვევიდან ორი დღის შემდეგ ვიღაცას მუხრუჭი ამოუწყდა საბურავზე, ვიღაცამ კი უადგილოდ გადაიბინა გზაზე და...
ჰო, ორი დღე... მხოლოდ ორი დღე აპატია ცხოვრებამ და მერე გომბეშოსავით გაჭყლიტა. დღემდე მძულს იმ ორ დღეში მამიდას მოტანილი ყველა ტკბილეული, რომელიც ორცხობილაზე უფრო ტყუილს გავდა, მე მძულს მისი ბედნიერი გამომეტყველება როცა ამ ტყუილებს ხარბად იყრიდა პირში და ჩვენც გვაძალებდა. მახსოვს, ერთხელ ნათესავი გვესტუმრა და საერთოდ როგორც ხდება ხოლმე ისე გააბეს ბაასი, მაგრამ ყველაზე საინტერესო ამ შემთხვევაში ნატო და მოსული ქალბატონის საუბარი იყო. როცა სტუმარმა მამიდას კითხა მაღზიის შესახებ, თუ რას ყიდიდა. ნატომ უპასუხა ტყუილებსო. პატარა, მაგრამ ფასიან ტყუილებსო. პასუხი მხოლოდ მე მეუხეშა, სტუმარმა კი უინტერესოდ გაუღიმა და სხვა თემაზე გადავიდა... ნატო ცუდად იქცეოდა, მეც ვიცოდი, მაგრამ მამიდა ერქვა და უნდა მყვარებოდა. დღემდე უნდა მყვარებოდა და ასეც არის. აღსარება, რომელიც მან ვერ მოასწრო მე გავთქვი და მინდა მეც დავისაჯო, რადგან შემთხვევით არავის უწყდება მუხრუჭები, არც შემთხვევით გადარბიან უდროოდ გზაზე და არც შემთხვევით აწყდებიან ისეთ საბედისწერო ამბავს, რომლის შეცვლაც შესაძლებელი იქნებოდა მე რომ ჩავრეულიყავი. ის ტყუილს ჩემთან ერთად არასოდეს იტყოდა. უბრალოდ ვერ მხედავდა, რადგან მოშორებით ვიდექი და მოხუცის წასვლის შემდეგ მეც წავედი .ისე, რომ არც ვუნახივარ მამიდაჩემს...
იმ დღეს მე ბევრი რამ შემეძლო, მაგრამ...
მოხუციც უფრო დაკვირვებული რომ ყოფილიყო, მაგრამ...
მაგრამ...
მაგრამ...
მაგრამ...
იცით, რა? რომ არ არსებობდეს „მაგრამ“ ცხოვრება მაინც გაგრძელდებოდა და ჩვენ ვიტყოდით „თუმცა“–ს. „მე ამას ვიზავ, თუმცა...“, „მართალი ხარ, თუმცა...“, „მიყვარხარ, თუმცა...“. ხომ ხედავთ „თუმცამ“ ყველაფერი გააფუჭა, რადგან „მაგრამ“–ისგან არაფრით განსხვავდება და ასე სიამტკბილობით ექომაგებიან ერთმანეთს მთელი ეს დრო...
რას ვერჩი „მაგრამ“–ს ?
„მაგრამ“ ღალატია და მას ვერ იტანდნენ მეფეები, რადგან მლიქვნელთა იარაღია. „მაგრამ“–ს არ უყვარს სიმართლე და ყოველტვის გაურბის მას. „მაგრამ“–ს როცა ვამბობ ვცოდავ. „მაგრამ“ ღმერთს არ შეუქმნია(მასაც ჩემსავით ძულს). იგი ადამინში თავისით ჩაისახა და ცოდვასთან ერთად მიწაზე დაბერტყებულმა ფეხიც მყარად მოდიგა ჩვენს უნდობლობაში, უპასუხისმგებლობაში, უნებისყოფობაში, უსინდისობაში, უსამართლობაში და უზნეობაში. „მაგრამ“ სიყალბეა და მას ღმერთი არ მიიღებს ლოცვაში, გალობაში, ქადაგებაში, თუნდაც აღსარებაში...
„მაგრამ“ კერპივით ძლევამოსილი და ჩამოუშლელია. მიწიერ სიწმინდესავით მავნე და ვნებიანი. „მაგრამ“–ის კულტი ყველამ გულთბილად მიიღო და ჩვენც ყოველ ნთქვქმს ლოცვასავით სულ ვაყოლებთ „მაგრამ... მაგრამ... მაგრამ...“. ყველაზე წმინდას გულით ვიფიცებთ და გონებაში „ვფიცავ, მაგრამ...“ ეს გვიტრიალებს. მერე ერთ დღესაც ისე დაგვცლის ჩვენი კერპი, რომ ჩვენს სიტყვას ფასი არ ექნება, ფიცს დამაჯერებლობა და ბოლოს ისევ შენისთანა სიტყვის მათხოვარი გეტყვის „ შენი მჯერა, მაგრამ...“ (მაგრამ არავინ გიჯერებს)
ახლაც რომ გაქრეს „მაგრამ“, თქვენ ჩემსას მაინც არ დაიჯერებთ...
